Kot rosyjski dostojny i piękny

Smukła sylwetka, długie nogi i tajemniczy uśmiech – nie, to nie modelka z wybiegu, ale jedna z najpiękniejszych ras kotów. Kot rosyjski niebieski, bo nim mowa, zachwyca nie tylko swoim wyglądem, ale również wspaniałym charakterem. Co sprawia, że te koty są wyjątkowe – o tym poniżej.

Koty rosyjskie uznaje się za rasę naturalną, więc udział człowieka w jej powstawaniu jest dość nikły – ograniczył się do wysmuklenia sylwetki oraz delikatnego rozjaśnienia futra. Pochodzenie tej rasy chyba dla nikogo nie powinno stanowić zagadki. W końcu sama nazwa wskazuje, że kot rosyjski jest z Rosji, a konkretnie z okolic Archangielska. Rejony to mroźne, blisko koła podbiegunowego, co też miało wpływ na charakterystyczne cechy wyglądu kotów.

Niebieski pluszak z uśmiechem Mony Lisy

Kociaki to naprawdę wyjątkowe, z jakże charakterystycznym umaszczeniem i tajemniczym uśmiechem na pyszczku. Kot rosyjski niebieski ma w rzeczywistości niebieskoszary kolor futerka, a bezbarwna końcówka każdego włosa nadaje efekt srebrzystego połysku. Dzięki temu te przecudne koty prezentują się niezwykle elegancko, chociaż w warunkach naturalnych nie o urodę chodziło, ale o dobry kamuflaż przed drapieżnikami.

Ich futro jest krótkie i bardzo gęste, natomiast w dotyku nadzwyczaj jedwabiste. Może kojarzyć się z pluszową zabawką. Zasługa to gęstego podszerstka., czyli znajdującej się pod okrywą włosową nieprzemakalnej, mięciutkiej warstwy futra, która chroni przed zimnem. W warunkach domowych niezbyt przydatna cecha, jednak w surowym klimacie okolic Archangielska, skąd kot rosyjski pochodzi, podszerstek ratował zwierzęta przed przemarznięciem.

Koty te mają również niepowtarzalny wyraz pyszczka. Delikatnie uniesione kąciki warg sprawiają wrażenie, że futrzak nieustannie się uśmiecha. Niektórzy znajdują wręcz analogię pomiędzy wyrazem twarzy Mony Lisy sportretowanej przez mistrza da Vinci a obliczem kota rosyjskiego.

Jedno jest pewne – połączenie oryginalnych cech kociego futerka, mistycznego spojrzenia zielonych oczu i uśmiechu powoduje, że wielu ludzi na całym świecie ulega fascynacji tą rasą.

Kot carski… kot królewski… kot papieski

Przepiękny wygląd kotów rosyjskich połączony z ich wyjątkowym charakterem sprawił, że ta rasa szybko podbiła serca ludzi. Wielu niebieskich futrzaków trafiało na statki handlowe. Rozwiązywało to nie tylko problem myszy, koty tej rasy uznawano też za wiernych towarzyszy wypraw i za talizmany przynoszące szczęście. To właśnie koty – marynarze zapoczątkowały hodowlę na Wyspach Brytyjskich koło roku 1800, ale dopiero w roku 1912 ta rasa otrzymała własną klasę. Co ciekawe, jeszcze przed przyjęciem się obecnej nazwy rasy, kot ten był znany jako niebieski maltański, hiszpański bądź archangielski.

Chyba dla nikogo nie będzie zaskoczeniem fakt, że dostojne koty rosyjskie często przebywały w arystokratycznych, dworskich kręgach. Jeden z przedstawicieli tej rasy był powiernikiem cara Mikołaja I, a urokowi kota rosyjskiego nie była w stanie oprzeć się nawet brytyjska królowa Wiktoria. Mało osób wie, że w prywatnym apartamencie papieskim Jana Pawła II przez kilka lat mieszkały dwie kotki rosyjskie niebieskie, o swojsko brzmiących imionach Anna I Teresa. Pewnie towarzyszyły mu w niejednej medytacji.

Ile procent kota w kocie, czyli zaskakujące cechy kota rosyjskiego

Mówi się, że koty chodzą własnymi ścieżkami. Zadziwiające jest więc, że ten koci arystokrata trzyma się blisko swojego opiekuna (bądź opiekunki) i jest mu wierny jak… pies. Będzie wodził za nim swoimi pięknymi zielonymi oczami i w zasadzie nie odstępował go na krok. Powroty do domu też są miłe, kiedy kot czeka już w progu, łasi się i wita z radością. Przywiązanie tego futrzaka do właściciela jest zaiste wyjątkowe. Raczej można zapomnieć o spokojnym zjedzeniu posiłku lub skupieniu na pracy przy komputerze. Kotek zawsze będzie przypominał o sobie, co chwilę szturchając nas pyszczkiem.

Koty to samotnicy? Na pewno nie kot rosyjski. Owszem, jak trzeba w domu sam zostanie, ale radości nie sprawi mu to żadnej. Jeżeli ktoś nie ma natury domatora, powinien wybierać inną rasę, aby nie sprawiać przykrości swojemu niebieskiemu futrzakowi. Chyba, że zapewni mu inne towarzystwo, niekoniecznie kocie.

Powiedzenie – żyć jak pies z kotem – zupełnie nie odnosi się do tej rasy. Koty rosyjskie świetnie dogadują się z psami i lubią się z nimi bawić. Zresztą ta rasa pozostaje aktywna przez całe życie i nawet starsze osobniki mają coś z wesołego psotnika skorego do zabawy. Nie oznacza to, że trzeba być przygotowanym na zniszczenia w domu – nic z tych rzeczy, w końcu to arystokrata. Bawić się lubi, ale przecież nie będzie demolował swojego domu, tym bardziej że czystość to również ważna dla niego kwestia, a jego wymagania higieniczne są duże. Trudno liczyć na to, że kot rosyjski skorzysta z lekko nawet zanieczyszczonej kuwety.

Zmiany? Nic z tych rzeczy, ten niebieski przystojniaczek zdecydowanie preferuje stabilizację. Przywiązuje się nie tylko do ludzi, ale także do miejsc. Z drugiej strony całkiem dobrze znosi podróż samochodem. Miauczeć za to nie lubi, jednak z człowiekiem chętnie porozmawia. Taki dziwny to mruczek. Niezły też z kota rosyjskiego empata, bardzo wrażliwy na ludzkie emocje. Jeżeli smutek pojawi się na obliczu opiekuna, to na pewno kot nie pozostanie wobec tego faktu obojętny.

Goście? Koty rosyjskie doskonale odnajdują się w towarzystwie w różnym wieku, ale nie darzą wszystkich sympatią. Innymi słowy, nie każdy gość będzie przez nie chętnie witany, a wtedy należy liczyć się z tym, że futrzak okaże swoje niezadowolenie z wizyty w sposób bardzo czytelny. Można też zapomnieć o cotygodniowych imprezach. Ten kot preferuje spokój i ciszę, nawet głośne rozmowy mu przeszkadzają.

Kot rosyjski dla każdego?

Niekoniecznie, wszystko zależy od oczekiwań. Jeżeli jednak chcemy pupila wiernego i wesołego, który będzie nam towarzyszył na każdym kroku i lubił spokojne życie w zaciszu domowym, to kot rosyjski nadaje się idealnie. Aha, trzeba tylko pamiętać, że mruczek ma spory apetyt i żeby w dobrym zdrowiu dożył lat dwudziestu (niektóre osobniki żyją nawet 25 lat), to lepiej go nie przekarmiać. Nieważne, że spojrzy nam głęboko w oczy swoimi pięknymi zielonymi oczami.